Πόσο καιρό απέχω από εδώ; Πολύ. Γιατί; Γιατί αισθανόμουν ότι είχα πολλά μέτωπα ανοιχτά.
Το πρώτο και το πιο σημαντικό ήταν ο Βασίλης. Αντιμετωπίσαμε κάποια, σχετικά απλά αλλά αγχωτικά, θέματα υγείας, που επιτέλους αρχίζουμε και βρίσκουμε μια άκρη.
Είχε για 5 μήνες στασιμότητα βάρους και τους πρώτους 3 μήνες από αυτούς και ύψους. Μετά από λίγο ξεκινήσανε και σοβαρά θέματα δυσκοιλιότητας. Λέω οκ, η στασιμότητα είναι φυσιολογική γιατί δεν μπορεί να αναπτύσσεται συνέχεια. Όταν όμως έρχεται και η δυσκοιλιότητα και η στασιμότητα επιμένει, λες κάτι πρέπει να γίνει. Πάμε σε αλλεργιολόγους, γαστρεντερολόγους, να μας λένε πράγματα που δεν στέκουν, να μην ταιριάζουν οι απόψεις τους μεταξύ τους και να μην ξέρεις ποιος είναι ο σωστός και ποιος έχει. Ψάχνω μόνη μου και αποφασίζω μόνη μου. Μεγάλο το ρίσκο. Η απόφαση μου ήταν να απέχω από γαλακτοκομικά και εγώ και ο μικρός μιας και θηλάζει. Έψαξα, έψαξα, έψαξα και ακριβώς 30 μέρες μετά άρχισε να στρώνει η δυσκοιλιότητα! 3ο μέρες μετά ζυγίστηκε στην παιδίατρο (αφου έκανα το μεγάλο λάθος να τον ζυγίζω εγώ κάθε λίγο και λιγάκι στο σπίτι, είπα Τερμα!!) και voi la: σχεδόν ένα κιλό σε ένα μήνα!
Ναι, χάρηκα. Γιατί ήταν μεγάλο το ρίσκο να κάνω του κεφαλιού μου.
Και στο μεταξύ έρχεται μια νέα εγκυμοσύνη, που θέλω τόσο να φτάσει η ολοκλήρωση της με τον πιο αξέχαστο τρόπο. Οπότε πρέπει να ψάξω πολύ. Τόσο πολύ. Θέλω να ζήσω ολοκληρωμένη την εμπειρία και όχι σαν μια ιατρική ρουτίνα.
Οπότε σκέφτομαι ό,τι ενδιαφέρον μαθαίνω να το μοιράζομαι μαζί σας. Και ναι, θα κλείσω αυτή την φορά, όχι με υπόσχεση ότι θα γράφω συχνότερα, γιατί δεν θέλω να την κρατήσω. Θέλω να ασχοληθώ με τα τόσα ενδιαφέροντα θέματα της οικογένειας μας. Θα κλείσω με μια πρόταση ενός εκπληκτικού βιβλίου που μου δάνεισε η αγαπημένη ομοιοπαθητικός μας:
0 comments :
Post a Comment